fot: Magdalena Chudzik
KOŃ HUCULSKI WZORZEC RASY
Konie huculskie będąc jedną z dwóch ras zachowawczych koni prymitywnych (obok koników polskich) stanowią bardzo cenny składnik różnorodności genetycznej tego gatunku zwierząt. Dlatego też przed wielu laty objęte zostały rasowym programem hodowli, a w ostatnich latach programem ochrony zasobów genetycznych.
W celach hodowlanych wymienionych programów dąży się do zachowania unikalnego genotypu oraz określonego typu rasowego, w którym najistotniejszymi cechami rasowymi są między innymi:
- pokrój zgodny ze standardem rasy (ogiery 135-145 cm w kłębie, a klacze 132-143 cm),
- sucha konstytucja,
- łagodny charakter,
- żywy temperament,
- doskonałe zdrowie,
- płodność
- wytrwałość w pracy
- wszechstronna użytkowość.
W oparciu o analizę obecnie hodowanego w Polsce pogłowia koni huculskich został opracowany wzorzec konia rasy huculskiej.
- Głowa dość ciężka o różnym profilu, szerokim czole, ale sucha,
- szyja średnio długa, raczej gruba, raczej nie osadzona wysoko,
- tułów silny, szeroki, o długich i wyjątkowo dobrze wysklepionych żebrach,
- kłąb niewysoki, ale wyraźnie zarysowany i dobrze umięśniony.
- grzbiet długi, prosty lub nieco wklęsły, ale mocny. (jak mówią z uśmiechem starzy hodowcy „ma być taki żeby pomieścił i udźwignął trzy hucułki-góralki”).
- lędźwie dość długie, szerokie i mocne,
- zad zaokrąglony lub nieco ścięty, bardzo mocny, często przebudowany.
- pierś szeroka,
- łopatka ustawiona dość stromo, co nie jest uznawane za wadę,
- kończyny przednie kościste, bardzo mocne, o dobrze wykształconych nadgarstkach.
- stawy skokowe szerokie, mocne, sprawiające przez to wrażenie dużych, często występująca szablastość kończyn tylnych.
- kopyta o bardzo twardym i elastycznym roku, ale niewielkie.
- uzębienie mocne, wolno ścierające się.
- zarówno ogiery jak i klacze odznaczają się mocną i jędrną konstytucją, żywym temperamentem i łagodnym usposobieniem.
- umaszczenie przeważnie gniade, w różnych odcieniach, myszate, srokate, kare i bułane. U koni gniadych, myszatych i bułanych pożądana jest ciemna pręga ciągnąca się przez grzbiet oraz pręgowanie na łopatkach i nogach, natomiast nie pożądane są odmiany.
- ruch koni tej rasy , w stępie, kłusie winien charakteryzować się dużą dynamiką, umiarkowaną posuwistością, prawidłową kadencją. Pewne skrócenie chodów wynikające z budowy anatomicznej i warunków użytkowania, nie jest traktowane jako wada
Konie huculskie znajdujące się obecnie w hodowli można zaliczyć do dwóch podstawowych typów:
- Typ Pierwszy – masywniejszy, o tkance mniej suchej, bardziej limfatycznej, charakteryzuje się dużą głową, często dość ciężką, ale w miarę szlachetną . Nie sprawia ona wrażenia długiej ze względu na kościstość i znaczną szerokość policzków. Czoło jest szerokie, a profil czasem garbonosy. Konie mają szyję krótką, grubą, raczej szeroką, dobrze umięśnioną. Grzbiet również szeroki i przy tym dość długi, bywa łękowaty. Lędźwie są najczęściej długie i szerokie, czasem lekko zapadnięte. Krzyż jest zazwyczaj wysoko uniesiony , co przy niezbyt wydatnym kłębie czyni zad przebudowanym. Zad bywa najczęściej prosty lub lekko ścięty i zaokrąglony. Klatka piersiowa jest głęboka i szeroka, a żebra mocno wysklepione. Konie, choć są zazwyczaj krótkonogie, mają dość wysoki wzrost.
- Typ Drugi – jest mniej grubokościsty, bardziej kanciasty, suchy i bardzo mocny. Głowa jest dłuższa i sprawia wrażenie węższej. Szyja i jej połączenie z głową szlachetniejsze, kłąb dłuższy, a zad krótszy, niekiedy nawet spadzisty. Szerokość klatki piersiowej i zadu jest taka sama, jak u koni zaliczanych do pierwszego typu, ale głębokość klatki piersiowej jest mniejsza i barki węższe. Charakterystyczny jest szeroki i mocny , ale krótki staw skokowy, a nadpęcie tylne raczej długie. Wzrost nieco niższy.
Opracowanie Marek Gibała
fot: Marek Gibała
fot: Marek Gibała
fot: Marek Gibała
fot: Marek Gibała
fot: Marek Gibała
fot: Marek Gibała
fot: Marek Gibała
fot: Marek Gibała
fot: Paulina Peckiel www.peckiel.com
fot: Paulina Peckiel www.peckiel.com
fot: Paulina Peckiel www.peckiel.com