w maksymalnym skrócie zebrał Władysław Mróz
HUCULSZCZYZNA
to historyczno - geograficzna część Ukrainy położona w części obwodów Iwano-Frankowskiego, Zakarpackiego i Czerniowieckiego na terenach Beskidów Wschodnich na południowo-wschodnich stokach Gorganów, z pasmem Czarnohory i szczytami Pietrosa, Howerli i Pop Iwana, w Beskidach Pokucko – Bukowińskie, Połoninach Hryniawskich i Górach Czywczyńskich), w dorzeczach Prutu z Czeremoszem, Seretem i górnego biegu Suczawy, Bystrzycy Nadwórniańskiej i Cisy.
Granice Huculszczyzny próbowano określić już w połowie XIX w. Obecnie spotyka się podział tej krainy na trzy części: halicką (110 miejscowości), bukowińską (61 miejscowości) i zakarpacką (23 miejscowości). 11 miejscowości leży na terenie rumuńskiej Bukowiny a 15 na terenie okręgu Siget Marmaroski. Tereny te zamieszkuje ok. 300 tys. ludzi.
Mapy i zdjęcia satelitarne dostępne są na maps.google.pl lub po zainstalowaniu na komputerze aplikacji GoogleEarth.
HUCULI
Pochodzenie Hucułów jako grupy etnicznej nie zostało wyjaśnione. Istnieje wiele teorii – np. jedni badacze uważają ich za potomków Daków a inni np. za potomków plemienia Uzów. Obraz ten zaciemniają kolejne fale emigracji i osadnictwa w Karpatach.
Nazwa Hucuł tak jak i pochodzenie Hucułów bywa różnie wyjaśniana, np. od połowieckiego słowa „koczuł” - pastuch, rumuńskiego „hoc-ul” - rozbójnik, „Uz” - plemienia Uzów.
Język używany przez Hucułów zaliczany jest do grupy dialektów ukraińskich. W dialekcie tym występują słowa związane z gospodarką pasterską m.in. tak swojsko brzmiące jak gazda, bryndza, połonina itp.
Religia - Huculi są w większości wyznawcami prawosławia. Cerkwie na Huculszczyźnie budowane były w charakterystycznym stylu nie występującym w innych rejonach Karpat. Ciekawym wyjątkiem jest cerkiew zbudowana przez cieśli huculskich w roku 1938 w Gładyszowie w Beskidzie Niskim.
Pierwsze informacje o ludności Karpat Wschodnich można spotkać w Nowych Atenach Benedykta Chmielowskiego (1756) i w pracy Balthazara Hacqueta – Francuza, profesora historii naturalnej Uniwersytetu Lwowskiego, wydaną w Norymberdze (1794). W pierwszej połowie XIX wzrasta zainteresowanie Huculszczyzną wśród elit Galicji. Karol Milewski w 1821 w „Bibliotece Polskiej”. publikuje tekst o Hucułach. Huculi są głównymi bohaterami dramatu Józefa Korzeniowskiego „Karpaccy górale”, z którego pochodzi tekst znanej pieśni „Czerwony pas”. O Hucułach i Huculszczyźnie pisało wielu autorów w tym Wincenty Pol, który w połowie XIX w. przez kilka lat przemierzał Karpaty Wschodnie.
Oskar Kolberg w swoich podróżach odwiedził także Ruś Czerwoną. Pierwszy tom jego dzieła „Pokucie. Obraz etnograficzny”, wydany w 1882 roku, zawiera opis Pokucia i kultury jego mieszkańców. W kolejnych tomach opublikował pieśni Pokucia, opisy tańców oraz opowiadania i demonologię
W internecie dostępna jest praca Włodzimierza Szuchiewicza pt. „Huculszczyzna”.
Zainteresowanym tematyką polecamy prace współczesnych autorów:
Wiele informacji o Hucułach i Huculszczyźnie można znaleźć w internecie np. strona artica>>>>